Het Ware Verhaal van Calamity Jane van Patrick Bernauw en Guy Didelez

Korte inhoud

Calamity Jane is misschien wel de beroemdste heldin uit de Far West. Zij stond de dochter die zij had uit een relatie met die andere mythe uit het Woeste Wilde Westen, Wild Bill Hickock, af voor adoptie aan een rijke Engelse koopvaardijkapitein en zijn onvruchtbare echtgenote. De bedoeling was dit meisje, Janey, een beschaafde opvoeding te geven, ver weg van de revolverhelden, rokkenjagers en beroepsgokkers uit - pak weg - Deadwood City. Later wilde Calamity Jane haar dochter terug... maar zou die dochter haar onwaarschijnlijke moeder nog aanvaarden?

Hoe ongelooflijk het ook lijkt, deze "western-musical" is gebaseerd op historische documenten: de brieven die Calamity Jane ooit schreef aan haar dochter Janey, maar die ze nooit verstuurde... en de autobiografie van "de grootste leugenares van het Wilde Westen". "Het Ware Verhaal van Calamity Jane" wordt gebracht met een ferme snuif absurde humor en een fikse dosis opzwepende muziek. Plaats van het gebeuren is een saloon in Deadwood City, waar het levensverhaal van Calamity Jane wordt verteld en gespeeld door een bont zootje desperado's en "Wijven van Deadwood City".

De musical "Het Ware Verhaal van Calamity Jane" werd geschreven door Patrick Bernauw en Guy Didelez, en is gebaseerd op hun toneelstuk "De Dochter van Calamity Jane" dat in 1997 werd bekroond met de Wim Verbeke Prijs voor Jeugdtheater. Fernand Bernauw, broer van, tekende voor de muziek.

Patrick Bernauw over zijn Ware verhaal van Calamity Jane

In het vorige millennium maakte ik samen met onder meer Paul Coppens en Guy Didelez deel uit van het schrijverscollectief de Scriptomanen, waarmee we toen vooral scenario’s schreven voor televisie (o.a. de jongerensoap Wat nu weer!?) en toneelproducties maakten. Op een van onze vergaderingen had Paul een boekje meegebracht, getiteld Brieven van Calamity Jane aan haar dochter. Het was uitgegeven in de jaren zeventig bij de “feministiese” uitgeverij De Bonte Was in Amsterdam. Volgens Paul, die mijn voorliefde voor historische thema’s kende, was het echt iets voor mij. En inderdaad was het meteen pats-boem “liefde op het eerste gezicht” met deze “autobiografie in briefvorm” van de grootste heldin van het Woeste Wilde Westen, Calamity Jane… die tegelijk ook al eens “de grootste leugenares” van de Far West werd genoemd.

Uiteindelijk zouden Guy en ik er samen mee aan de slag gaan. Eerst schreef Guy een monoloog, die ondertussen ook al een aantal producties heeft gekend, en daarna herwerkte ik zijn monoloog tot een toneelstuk dat we instuurden voor de Wim Verbeke Prijs voor Jeugdtheater. Het stuk “De Dochter van Calamity Jane” won die prijs ook. In het reglement was voorzien dat het winnende stuk gecreëerd zou worden door het Koninklijk Jeugdtheater, maar dat was toen net veranderd in Het Paleis. De nieuwe directie wilde de engagementen van de oude niet meer nakomen, en zo zat ons prijswinnend stuk zonder producent. Gelukkig dacht het Geraardsbergse gezelschap Garamondi er op dat moment net aan een musical te brengen. Ik stelde ze voor “iets” te doen op basis van “De Dochter van Calamity Jane”, zette mijn broer Fernand aan het werk om een aantal liedjes te componeren, vroeg aan Guy enkele liedjesteksten en schreef er zelf ook nog een stuk of wat. En zo werd de musical “Het Ware Verhaal van Calamity Jane” geboren, of beter: het muziektheater, want ik heb het niet zo voor de klassieke musicals (een “Daens” niet te na gesproken).

Het toneelstuk “De Dochter van Calamity Jane” heb ik nog geregisseerd in het amateurtheater, maar sinds de première van de musicalversie ben ik daar niet meer mee aan de slag geweest. Toen ik hoorde dat de Jongstleerende geïnteresseerd was in die musicalversie, en dat we het in Schellebelle ook met jongeren op de planken zouden kunnen brengen, was ik meteen erg enthousiast. Ik had de jongeren van de Jongstleerende reeds als bijzonder sterke “Heksen” aan het werk gezien en de mogelijkheid zat erin om de liedjes met live muziek te brengen, nog wel in een heel eigen en eigenzinnige bewerking van @vundum, die stevig & smerig garagerockt & rollt, en waar ik althans moeilijk mijn benen bij stil kan houden.

Ondertussen, en terwijl ik dit schrijf, zijn we halverwege de repetities, en heb ik mij al geweldig goed geamuseerd. Met Compagnie de Ballade brengen we nog steeds een paar sketches en liedjes uit Calamity Jane in “De Sterke Verhalen Blues”, en zo zijn de verzamelde grappen & grollen van meer dan 10 jaar “on the road” met de grootste heldin van het Wilde Westen ook deze voorstelling binnen geslopen, die speciaal naar de jongeren van de Jongstleerende toe werd geschreven.

En het resultaat van al die vrolijke gekte van tijdens de repetities? Dat wordt u nu geserveerd…
Hallellujah!
En Amen!
En…?