Stormbreker van Naar een boek van Anthony Horowitz

Alex en Steffi Rider zijn veertien als hun oom vermoord wordt. De Britse Geheime Dienst MI7 dwingt hen om de missie van hun oom, die buiten hun weten geheim agent was, te voltooien.
Na een loodzware commandotraining vertrekt het duo naar de Ardennen. Zij gaan op onderzoek op he domein van multimiljonair Herod Sayle, de bedenker van de blitse Stormbreker. Sayle wil duizenden exemplaren van die computer cadeau doen aan scholen in heel het land.
Maar wat is zijn echte bedoeling?
Alex en Steffi proberen er achter te komen, met gevaar voor eigen leven.

Stormbreker is een knipoog naar James Bond: alle elementen van een echte Hollywoodfilm, gecombineerd met de fun en energie van het jong geweld van De Jongstleerende.

In een regie van Wouter Bontinck en Ben De Meester

Data

Voorstelling
20-04-2012 om 20u00
21-04-2012 om 19u30
27-04-2012 om 20u00
28-04-2012 om 19u30

Regisseur

Wouter Bontinck

Ben De Meester

Spelers

Medewerkers

Info over de regisseur

<u><b>Stilte voor de storm(breker)</b></u><br /> <br /> <b>Zoals velen onder jullie al weten, zijn Wouter Bontinck en Ben De Meester het brein achter Stormbreker. Wees getuige van hun dubbelinterview.<br /> <br /> Waarom zijn jullie in jullie in godsnaam hieraan begonnen?<br /> Ben - </b>We hadden allebei wel stiekem een beetje de droom om ooit eens te regisseren, zonder dat we dat van elkaar wisten. En waar is een betere plaats om dat voor de eerste keer te doen dan bij De Jongstleerende, waar we iedereen kennen en kunnen steunen op veel bekwame mensen?<br /> <br /> <b>Wanneer is het dan gestart voor jullie?<br /> Wouter - </b>Op een avond (nacht eigenlijk) begonnen we over onze jongensdroom, en beslisten we om samen een regie proberen te maken. Dat was al in 2010. Van zodra we konden, vroegen we aan het bestuur of wij eventueel misschien zouden mogen regisseren. En dat zou eventueel misschien nog mogen ook! Vanaf dan werd het serieus, dus moesten we wel in gang schieten. We zijn beginnen uitkijken naar stukken, en zijn uiteindelijk beland bij het maken van een eigen bewerking van het supercoole jeugdboek Stormbreaker van Anthony Horowitz.<br /> <br /> <b>Maken jullie het julliezelf niet moeilijk door ook onmiddellijk een bewerking te doen in plaats van een bestaand stuk te kiezen?<br /> Ben - </b>Ja. Maar doordat we zelf hebben gesleuteld aan het stuk, hebben we het kunnen aanpassen aan de afmetingen van de zaal, de oneerlijke verdeling mannen/vrouwen tussen de spelers, de techniek... Daardoor zijn we nu tot een stuk kunnen komen waarbij elk element (decor, techniek, acteerprestaties, rekwisieten, grime, en andere heel belangrijke dingen die we op dit moment aan het vergeten zijn) tot zijn recht kan komen. Daarbij hebben we de chance gehad dat de ploeg van De Jongstleerende alles aankan wat we vragen: Stereoprojectie? Check! Livemuziek? Check! Zotte decors? Check! Onmogelijke kledij en rekwisieten? Geen probleem! Kwal? Natuurlijk, waarom niet? Repetities op onmogelijke uren? Graag! En daarna blijven we nog een uur plakken ook!<br /> <br /> <b>Is het niet vreemd om jeugd te regisseren die ongeveer dezelfde leeftijd heeft als jullie?<br /> Ben - </b>Valt beter mee dan dat we eerst hadden gedacht (opgelucht). Het is natuurlijk wel vreemd om 's avonds met je vrienden uit te gaan, en dan de volgende ochtend over diezelfde vrienden de baas te moeten spelen. Maar alle spelers en medewerkers hebben veel geduld met ons gehad, en braaf geluisterd naar onze raadgevingen.<br /> <br /> <b>Wat kunnen jullie eigenlijk leren aan die jeugd?<br /> Wouter - </b>Niet zoveel (lacht), we kunnen enkel proberen ze goesting doen krijgen in de rol. Zodat ze dingen durven doen die ze misschien anders niet zouden durven doen. Voor de rest proberen wij de lessen van mensen die veel beter zijn in regisseren dan ons door te geven: Naar het publiek spelen, duidelijker spreken, overdrijven, naar het publiek spelen, je haar uit je gezicht houden, naar het publiek spelen, enz...<br /> <br /> <b>En is dat gelukt?<br /> Ben - </b>Wonderwel (knipogend naar Wouter). Iedereen speelt met vol enthousiasme, en is heel erg veel gegroeid met vorig jaar. Wij kijken ons nog altijd de ogen uit op hoe goed bepaalde scènes zijn, beter dan we ons ooit konden inbeelden. En meestal hebben wij daarbij niet veel in de pap te brokken. De prestaties komen als vanzelf. Danku heren!